KURAN DEĞİŞTİRİLEMEZ
Asırlar boyunca, İslâm’a itirazlar hiç durmadan devam etmektedir. Dışarıdan İslam düşmanları tarafından idare edilen bu kampanya, içerideki düşmanların da hücumlarıyla kuvvet kazanmaktadır. Allah’tan geldiği gibi korunmuş olan Kuran’a karşı, Müslümanların itikatlarını bozmak için, İslam hakkında birçok eserler yazarak ve İslami kaynaklardan aldıkları bilgilileri kasten bozarak İslam’a saldırmaktadırlar. İslami esasları kaynağından okumadan, onların yazdıklarını okuyup inanan bazı Müslümanlar, farkında olmadan Müslümanlığa dil uzatmaktadırlar. Bu saldırılara karşı koymak için, Kuran’ı ve Kuran tarihini iyi bilmek gerekir.
Hz. Peygamber döneminde yapılan itirazlar incelendiğinde, bugün yapılan itirazların da hemen hemen aynı olduğu görülür. Dikkatle araştırıldığında, İslamiyet’in en mükemmel bir din, Müslümanın da mükemmel bir insan olduğu görülecektir.
İslâm Dini, Allah Teâlâ’nın razı olduğu ve ondan başkasını da kabul etmediği bir dindir. Ayet-i kerimede, “Kim İslâm’dan başka bir din arama çabası içine girerse, bilsin ki bu kendisinden asla kabul edilmeyecek ve o ahirette ziyan edenlerden olacaktır” (Ali İmran 85) buyrulmaktadır. Bu din, çağlar boyunca insanlığın maddi-manevi bütün ihtiyaçlarına cevap verebilecek bir özelliğe sahiptir. İslam’ın kutsal kitabı olan Kuran-ı Kerim, Cebrail (a.s.) vasıtası ile son peygamber Hz. Muhammed’e (s.a.s.); O’ndan da bize kadar tevatür (şüphe olmayan, kuvvetli haber) yoluyla, hiç kimsenin itiraz edemeyeceği bir kesinlikle ulaştırılmıştır. Bütün insanlığa gönderilmiş ve bozulmadan korunacağı Allah tarafından garanti altına alınmıştır.
“Kuran’ı biz indirdik ve onun koruyucusu da biziz” (Hicr 9) ilahi hitabı, onun kıyamete kadar bâki ve daim olacağına en büyük delildir. Kâfir ve münafıklar her ne kadar bu ilâhî kitabı bozmaya çalışsalar da, Allah onun bizzat koruyucusu olduğunu bildirmiştir. Bin dört yüz yıldan bu yana bir benzeri ortaya konamamış ve kıyamete kadar da hiç kimse onun lâfzını ve hükmünü değiştiremeyecektir. Bunu anlayan küffar, Müslümanların itikatlarını bozmak için, çeşitli yollara başvururlar. Kuran’da, “Şüphesiz kâfirler sizin apaçık düşmanınızdır” (Nisa 101) buyuran Rabbimiz; küfür ehlinin, Müslümanlara olan kin ve düşmanlığının asla bitmeyeceği konusunda bizleri uyarmaktadır.
Peygamberimiz, Mekke’de İslam’ı tebliğ etmeye başlayınca, Mekke halkını temsil ve idare eden azgın, diktatör ve o kadar da güçlü liderlerle uğraşmak zorunda kaldı. Hz. Musa’nın bir Firavun’u, Hz. İbrahim’in bir Nemrut’u vardı. Hz. Peygamber’in bu anlamda mücadele etmesi gereken çok sayıda Firavun’u ve Nemrut’u vardı. Bunlar dün vardı, bugün de vardır ve yarın da olacaklardır. Ama Kuran’ın hiçbir ayeti, tarihin dehlizinde yok olup gitmez. Çünkü Kuran, insan müdahalesinden korunmuştur.
Hz. Peygambere şair, kâhin, sihirbaz demelerinin altında yatan gerçek, bu ayet-i kerimeler karşısında duydukları acizliktir. Zira Mekke ve civar memleketlerde bulunan güçlü edebiyatçı ve şairler, Kuran’a nazire yapmaya çabalamış ama sonunda gülünç duruma düşmüşlerdir. Kuran-ı Kerim hem lafzı (sözü) hem de manası itibarıyla insanların benzerini oluşturmaktan aciz oldukları mucizevi bir kitaptır. Her zaman rakiplerine meydan okuyan Kuran’ın, bir kelimesine bile müdahale edilememiştir.
Kuran ayetlerinin, Hz. Peygamber’in sağlığında iki kapak arasına alınmamasının nedeni, vahyin ne zaman kesileceğinin bilinmemesidir. Ancak ramazan aylarında Rasûl-i Ekrem ile Cebrail’in o güne kadar inen ayetleri birbirlerine karşılıklı olarak okumaları uygulamasından Kuran’ın bir kitap şeklini alma yolunda olduğu anlaşılmaktadır. Bazı rivayetlerde, Zeyd b. Sabit ile Übey b. Kâ‘b gibi sahabilerin de, bu okumaları yakından takip ettikleri belirtilmektedir.
Hadislerden öğrenildiğine göre, Allah’ın iki elçisi, Kuran-ı Kerim’i birbirlerine okumak (mukabele etmek) üzere ramazan ayında her gece bir araya gelmekteydi. Her yıl bir defa yapılan bu karşılıklı okuma işi Hz. Peygamber’in vefat edeceği yıl iki defa olmuştu. Arza-i ahire diye anılagelen bu son karşılaştırma Kureyş lehçesiyle yapıldığı için o günden itibaren Kuran bu lehçe ile okunmuştur. Bugün İslâm ülkelerinde, ramazan ayı süresince devam ettirilen mukabele geleneği, bu sünnete uymanın bir sonucudur.
Son okumada tertibi belirlenen Kuran, okunmaya devam ederken; Yemâme savaşı ile diğer bazı savaşlarda hâfız sahabilerden bir kısmının şehit olması, Hz. Ömer’i telâşlandırarak harekete geçirmiştir. Kuran’ın toplanması (cem) fikrini Halife Ebu Bekir’e açan Ömer, bu hususta onu ikna etmiş; Hz. Ebubekir de bu görevi Zeyd b. Sabit’e vermiştir. Yapılan duyuruyla, yanlarında yazılı Kuran nüshaları ve parçaları olanların, bu metinlerin Kuran ayetleri olduğuna dair iki şahitle birlikte görevli heyete başvurmaları istenmiştir.
Zeyd ve diğer heyet üyeleri son okumayı da dikkate alarak ashabın getirdiği yazılı metinleri kontrol etmiş ve yazmışlardır. Böylece Kuran eksiksiz olarak toplanmış ve Hz. Ebubekir’e teslim edilmiştir. İki kapak arasındaki “mushaf” adı verilen bu derleme; Hz. Ebu Bekir’in talimatıyla sahabenin onayını sunulmuş ve kimseden hiçbir itiraz gelmemiştir. Cem edilen bu Kuran, Hz. Ebubekir’den sonra Hz. Ömer’e, onun vefatı ile de, kızı ve aynı zamanda Rasulüllah’ın eşi olan Hafsa’ya intikal etmiştir.
Azerbaycan ve Ermenistan fethine katılan ordunun kumandanı Huzeyfe b. Yemen, Suriyeli ve Iraklı askerler arasındaki kıraat ihtilâfını görünce endişelendi; Halife Osman’ın yanına gelerek konuya bir çözüm bulmasını teklif etti. Muhtemelen başka şikâyet ve ihtilâfları da göz önünde bulunduran Halife Hz. Osman, Hafsa’nın elindeki mushafı çoğaltarak belli başlı merkezlere göndermeye karar verdi. Çoğaltma işi için, başkanlığını yine Zeyd b. Sabit’in yaptığı bir heyeti görevlendirdi. Yazımda ihtilâfa düştüklerinde Kuran’ın nâzil olduğu Kureyş lehçesini esas almalarını emretti. Yardımcılarla birlikte üyelerinin sayısı on ikiye ulaşan heyet, çalışmalarını başarıyla tamamladı ve orijinal nüsha Hz. Hafsa‘ya iade edildi. Miladi 646-651 yılları arasında gerçekleştirilen bu çalışma sonunda çoğaltılan yedi Kuran nüshası, birer okuyucu ile birlikte Mekke, Kûfe, Basra, Şam, Yemen ve Bahreyn’e gönderilmiş; bir nüsha da Medine’de bırakılmıştır. Hz. Osman bunların dışında yazılmış Kuran sayfalarının ve özel mushafların imha edilmesini emretmiştir. Kuran’ın çoğaltılmasında esas alınan önemli iki husustan biri, surelerin sıralamasının son okuyuşta ortaya konan şekle göre yapılması, diğeri Kureyş lehçesinin esas alınmasıdır.
İstanbul 29 Mayıs Üniversitesi’nin 21 Kasım 2015 tarihli açıklamasında; Dr. Tayyar Altıkulaç’ın, Kuran-ı Kerim’in en eski elyazması metinleri, en eski mushaf nüshalarına ışık tutan “Mesâhif-i Kadime” (İlk Mushaflar Üzerine İnceleme) adlı kaynak eseri; İslam Tarih, Sanat ve Kültür Araştırma Merkezi (IRCICA) tarafından yayımlandığını duyurdu. Bu duyuruda; “Dr. Tayyar Altıkulaç’ın, en eski mushaf nüshaları üzerine on beş yıla yakın bir zamana yayılan geniş kapsamlı ve titiz çalışmalar yapmıştır. İstanbul Topkapı Sarayı Müzesi Kütüphanesinde bulunan mushafı; Türk ve İslâm Eserleri Müzesi (TİEM) Kütüphanesi’nde ve Kahire el-Meşhedü’l-Hüseyni’de bulunan nüshaları ve Hz. Ali’ye nispet edilen mushaflardan Sana’da el-Câmiu’l-Kebir Kütüphanesi’ndeki nüshayı tahkik ederek yayımlandı” denilmiştir.
Diyanet İşleri Eski Başkanı Dr. Tayyar ALTIKULAÇ, ulusal basına açıklama yapan Altıkulaç şöyle dedi: “Mushafların en eski belgelerinin kütüphanelerde saklı bulunduğunu ve bunların teknolojik gelişmelerin sonucu dijital çekim sayesinde kütüphanelerdeki mushafları dijital ortama aktararak kitap haline getirdik. Hepsi de ayrı coğrafyalarda henüz hicretin birinci asrı içinde yazılmış mushaflardır. Mushaflar birbirleriyle tam bir paralellik içinde oldukları gibi, dünyanın her yerinde okunan Kuran-ı Kerimlerle de aynı paralelliği gösteriyor. Ne fazla, ne eksik. Bu çok muhteşemdir ve huzur vericidir. Müslümanlar için çok önemli bir sonuç olarak değerlendiriyorum.”
Kuran’ın üstünlüğünü ve onun benzerinin meydana getirilemeyeceğini, edebiyatta çok ileri seviyede olan Mekkeli müşrikler bile itiraf etmişlerdir. Eşsiz bir üsluba sahip olan Kuran-ı Kerim’in, Allah kelamı olduğuna inanmak istemediler ve çeşitli bahaneler ileri sürdüler. Kimisi onun Peygamberimiz’in sözü olduğunu söyledi, kimisi şiir olduğunu ileri sürdü, kimisi de başka iddialar ortaya attı. Fakat Kuran’ın cezp edici özelliği karşısında onu dinlemekten de bir türlü kendilerini alamadılar.
Kuran, tüm insanları, kendisinin benzerini yazmaya çağırdığı halde, onun bir benzerini hiç kimse meydana getirememiştir. Bundan sonra da hiç kimsenin onun bir benzerini meydana getiremeyeceğini yine Kuran bildirmektedir (bk. Bakara 23, İsrâ 88).
Çoğumuzun ezbere bildiği Tebbet suresi, Mekke’de ilk inen surelerden biridir. Bu surede dikkat çeken iki mesaj vardır: Birincisi, Kuran’ın Allah kelamı ve Hz. Muhammed’in O’nun hak peygamberi olduğu; ikincisi de azgın inkârcıların kötü sonuçlarıdır. Geleceğe ait haberlerin verildiği bu sureden dolayı birçok gayrimüslim iman etmiştir. Surede, Hz. Peygamber’in (s.a.s) amcası olan Ebu Leheb’in iman etmemesi ve Hz. Muhammed’ e düşman olması ile cehenneme gideceği ve karısının da ona sırtında odun taşıyacağı anlatılır. Bu sure indikten yedi sene sonra ölen Ebu Leheb, inatla iman etmemiştir. Hâlbuki yalandan da olsa, “iman ettim” dese ve öylece gösteriş yaparak bile yaşasaydı; o zaman bu sure hükmünü kaybetmiş, hâşâ Allah kendisi ile çelişmiş olacaktı! Böyle bir şeyin olmaması, Kuran’ın Allah lafzı olduğunun ve asla değiştirilemeyeceğinin kanıtlarından sadece biridir.
(Yararlanılan Kaynaklar: Prof. Dr. Süleyman Ateş-İslam’a İtirazlar ve Kuran-ı Kerim’den Cevaplar, Ömer Öngüt-Kuran’ın Koruyucusu Allah’tır, Prof. Dr. Nihat Hatipoğlu-Kuran Allah’ın Korumasında, TDV İslam Ansiklopedisi, İstanbul 29 Mayıs Üniversitesi-Dr. Tayyar Altıkulaç’tan İlk Mushaflara Işık Tutan Bir Eser, İslam ve İhsan-İcaz ve Muzice Nedir?)
Hazırlayan: Bahtiyar Budak-Emekli Edebiyat Öğretmeni
